منوچهر از بی حوصلگی گوشی را دوباره آویزان کرد و نگذاشت که حرفش را تمام کند. صدای این مرد را نمی

خواب هستند، راه می روند، و هزار کار می کنند ولی فکرشان جای دیگر است . از دیروز این حس در او بیشتر

شده بود .از خودش می پرسید : این شخص که بوده ؟ کس دیگری نمی توانست باشد مگر خجسته که میخواهد

بیاید هزار جور قسم دروغ بخورد وثابت کند که ای ن عکس را دشمنانش درست کرده اند . ولی آیا جای تردید باقی

بال. اگر چه نیم ساعت هم باشد تا ب ه گوش خجسته برسد و بداند که برای این پیش آمد از تفریح بال خودش را

محروم نکرده.

منوچهر چراغ را روشن کرد ومشغول تیز کردن تیغ ژیلت شد . ساعت ده بود که اتومبیل فیات منوچهر در باغ

کلوب ایران جلو عمارت ایستاد، و او با لباس کشتیبانی سفید از آن پیاده شد.

سفیدآب ودود سیگار در هوا پراکنده بود . منوچهر تا آخر رقص دور زد دو سه نفر از دوستانش را با لباسهای

مختلف شناخت، ولی آشنایی نداد .از شنیدن این تانگوی اسپانیولی عوض اینکه در او میل رقص را تهییج بکند

افکار غم انگیزی برایش تولید کرد . یاد روزهایی افتاد که با ماگ بود و بعضی تکه های زندگی فرنگ او را بیادش

آورد، این آهنگ همه آنها را بیش از حقیقت در نظر او جلوه داد . از اطاق بیرون رفت وارد اطاق بوفه شد، جلو

نوشگاه (بار) دو گیلاس ویسکی سدا پشت هم نوشید. حالش بهتر شد، دوباره به تالار رقص برگشت.

درین بین زنی بلباس م فیستو(اهریمن) با شنل سیاه و صورتک به شکل چینی آمد و کنار او ایستاد . ولی منوچهر

بقدری حواسش پرت بود که متوجه او نشد . جمعیت زیادی در آمد وشد بود . ساز پشت هم میزد، مفیستو جلو

منوچهر آمد و گفت:

«؟ نمیرقصی »

با هم بطرف اطاقی که پهلوی تالار بود رفتند . در آنجا خلوت بود ، یک زن و یک پیرمرد کنج اطاق نشسته بودند و

یک مرد چاق هم که لباس راجه هندی پوشیده بود خودش را باد می زد . منوچهر بدون اراده روی صندلی راحتی

نشست. خجسته هم روی دسته پهن آن قرار گرفت بعد به پشت منوچهر زد و گفت:

«؟ به هه اوه! از دماغ شیر افتاده! هیچ میدانی بی تربیتی کردی؟ یک خانم ترا دعوت کرد و با او نرقصیدی »

امروز عصر به تو تلفن کردم که ساعت ده خانه بمانی ، کسی بدیدنت میآید . چرا نماندی؟ می دانستم که از »

«. لجبازی با من هم شده تو به بال میآیی

بود. درین ساعت همه عشق و علاقه او نسبت به خجسته تبدیل به کینه شده بود. خجسته باز پرسید: